یه شرکتایی هستن که همراه با اینترنت بهت تلویزیون و تلفن
هم میدن، خب خیلی پکیج خوبی به نظر میاد، ماهی یه اجاره بهای مشخص میدی اینترنت
توپ آنلیمیتد با کابل تی وی و تلفن هم میگیری، کلی شبکه رایگان و تماس رایگان با
خط های دیگشون رو هم ضمیمه میکنن که فک کنی داری بهترین قرارداد عمرت رو میبندی،
در واقعیت هم قرار داد خوبیه واقعن و خوب هم کار میکنه، القصه ما امشب 8 رسیدیم
خونه، ناگفته نماند که 5:30 شرکت تعطیل میشه اما به خاطر حجم بالای بارون و
جلوگیری از خیس شدگی و سرماخوردگی تا 7 طولش دادیم، بعد هم یه ساعت تو ترافیک بعد
از بارون موندیم و خلاصه 8 در خونه رو باز کردیم، خونه آدم باس "هوم سوییت
هوم" باشه، یه جوری باشه که درش رو باز میکنی ازش آرامش فوران کنه تو صورتت،
اونم بعد از ترافیک، بعد از این همه خستگی، اما از قضا در خونه رو که باز میکنی حس
عن "به یاد یکی که نیست افتادن" فوران میکنه تو صورتت، فکر اینکه امروز
گفته میاد باهات چت کنه و حالا تو باید تا آخر شب منتظر تماسش بمونی که آیا بیاد
یا آیا نیاد، تا لباس عوض میکنی و تلویزیون و کامپیوتر رو روشن میکنی ساعت شده
8:15، ساعت که به 8:30 میرسه با صدای خنده کیری مجری تلویزیون سکندری خوران از چرت
میپری و میبینی اصن بهترین چیز در این شرایط کیریِ "صبر کردن" خابه،
چراغا رو خاموش میکنی و میری تو اتاق به در و دیوار شب بخیر میگی و کپت رو میذاری،
خابی که در روزهای معمولی حوصله سر برترین کار روزت محسوب میشه تو اینجور روزها
جزو شیرین ترین اعمالته –در اینجا نگارنده در عین ناباوری حضار میره وضو میگیره و
نماز صبحش رو میخونه که قضا نشه- عرض میکردم که راحت میخابی، اصن انگار نه انگار
منتظر تماسی هستی، انقد میخابی تا از وفور خاب از خاب بپری، بعد دستت رو دراز
میکنی به سمت نزدیک ترین وسیله الکترونیکی تا چراغش روشن شه و بفهمی ساعت اطراف 5
صبح هست، اما خب وسایل الکترونیکی غیر از ساعت چیزای دیگه هم نشونت میدن، مثلن
اینکه 4 ساعت پیش یکی برات اس ام اس زده "امیر آقا؛ من برگشتم خونه، بیا حرف
بزنیم" و یا نزدیک به همین مضامین که خب 4 ساعت ازون موقع گذشته و طبعن
نگارنده اون مسج الان خابه هر جای این دنیا هم که باشه، تو همون حالتی که نور
وسیله ارتباطیت چشمت رو تنگ کرده سعی میکنی تایپ کنی" تا الان بیرون بودی؟
کجا بودی؟" و خودت در همون حالت به خودت میتوپی که "به تو چه که کجا
بوده، میخای بیشتر حالت گرفته شه که فضولی میکنی؟" بعله، اینارو آدم واقعن به
خودش میگه تا خودش رو منصرف کنه. به امید اینکه حالا شاید بیدار باشه از جات پا
میشی و سعی میکنی با جمله بندی خوب بگی که خابت برده بود، سعی مکنی از کلمه های
ببخشید و شرمنده و اینا استفاده نکنی، سعی داری عزتت رو با پررو بازی به رخ طرف
مقابل بکشونی، در حالی که واقعن از خابت پشیمونی، به هرحال دکمه سند رو میزنی،
بیشتر از ده ثانیه گذشته و تو همچنان منتظر دیلیوری هستی، احتمال میدی تو اتاق خاب
سیگنال ضعیفه، میری تو حال، اونجا دوباره سند میکنی، دوباره دیلیور نمیشه،
کامپیوتر رو روشن میکنی، زده نو اکسس تو اینترنت؛ مودم، تلقن، تلویزیون و هر کوفت
و زهر مار دیگه ای رو که وصله باهم خاموش روشن میکنی، دوباره منتظر میمونی، باز میزنه
نو اینترنت اکسس، تلویزیون رو روشن میکنی، میبینی پیام داده نمیتونه به اینترنت
وصل شه با شرکت تماس بگیرید، با همون شرکتی که فک کردی باهاش بهترین قرارداد عمرت
رو نوشتی، میخای زنگ بزنی بهشون اما میدونی شماره کاربریت رو میخان، یادته تو مسج
هات سیوش کردی، موبایلت رو بر میداری و اینباکست رو شخم میزنی، و این شاید بدترین
کار کل هفته ت هست، مسج های ایران، مسج های "دوست دارم،دوست دارم، دوست دارم،
امیرم دوست دارم" و نه یکی، دوتا، فارسی و فینگیلیش، و سخت گاییده میشی، و
سخت تر فکر میکنی تو چه جوابی به این مسج ها دادی؟ و سخت تر ریده میشه به افکارت
که نکنه فقط گفته باشم "منم" از کون گشادی، نکنه قربون صدقه ش نرفته
باشم، نکنه کم گذاشتم و خب چیزی که مشخصه همین کم گذاشتنه هس، چیزی که رابطه رو
تموم کرد همین کم گذاشتنه و کون گشادت بود، به هر حال شماره کاربریت هم پیدا میشه
و زنگ میزنی بهشون، شماره شون مشغوله، دوباره زنگ میزنی بازم مشغوله، دوباره زنگ
میزنی و تازه دوزاریت میوفته تلفن هم با اینترنت قطعه طبعن، با موبایلت زنگ میزنی، یه خانومی از
اونور میگه با عرض پوزش از شما مشترک گرامی سرویس موقتا قطع میباشد، با صبر خود
بهترین قرارداد عمرتان را پشتیبانی کنید و اینا، چاره ای نیست، قصد پشتیبانی از
شرکت رو نداری اما چاره ای هم نیست، اینترنت کلن قطه، ازونجایی هم که من موقع ریدن
ایمیل هام رو چک میکنم مِن باب سر نرفتن حوصله زین سبب اینترنت حکم آب رو داره
وقتی قطه حتا نمیتونم برینم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر