چیزی که در خودش ضرب شود، ضرب در دو نمیشود، به توان میرسد، خوشی که در حین خوشی دیگری بیاید خوشی در خوشی میشود، خیلی خوشی میشود، ایضن غمی که در غمی بیاید 2تا غم نیست، غم به توان 2 است، خیلی غم است، خیلی دپرس است...
ما ایرانی ها خوشیمان یکیست معمولن، یعنی خوش میشویم، خوش در خوش نمیشویم یا کم خوش میشویم اما بای دیفالت به علت اینکه پشت زمینه حکومتی خوشی نداریم، اتوماتیک وار یک غم داریم، حالا خدایی نکرده کوچکترین اتفاق غمناکی که می افتد میشود غم در غم، خیلی میشود، خیلی بزرگ میشود.
اما اینها حرف های ماهاست که غمِ جامعه داریم، ماهایی که یک چیزهایی از بورژوا و پرولتاریا و حکومت توتالیتر و همین زهرماری ها میدانیم، آنها که نمیدانند ازین غم های ما ندارند، بای دیفالت خنثی هستند... شاید راه اشتباست، باید بیخیال شویم، حکومت مال خودشان، ما برویم پرولتاریای الکی خوش خنثایی شویم، بورژوازی سود که ندارد هیچ، ضرر و غم و خودکشی هم دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر