کبوتری که جیک جیک میکند، سیگار هم میکشد

صبح از خاب بیدار شدم، حالم زهر مار بود، انقدری زهر مار که دیدم حالش را ندارم و دوباره خابیدم تا ظهر شد، ظهر هم که پاشدم دیدم همچنان همان وضعیت هست، تعجب کردم، آدم که صبح ها پا میشود که نباید انقدر زهر مار باشد، نباید انقدر نخاهد پا شود، ژیژک(فیلسوف اروپایی عصر حاضر) صحبتی دارد مبنی بر اینکه مردم دنیا از اتفاقات و تغییرات میترسند، برای همین صبر نمیکنند تا اتفاق بیوفتد، مثل وختی که بچه ای میداند به محض پایان دادن به حرف هایش مادر پدرش قرار است مجازاتش کنند و به همین دلیل همش حرف میزند و دوست ندارد حرفش را تمام کند، میشود حتا گفت مثل قانون پایستگی انرژی نیوتون، همونطور که ماده حال تغییر ندارد انسان هم ندارد. این، برای منی که گشادی از شاخصه های زندگی شخصیم هست کاملن قابل درک هست، اما درد اینها نیست، لامصب زهر است، دهنم را تلخ کرده است؛ زهر مار پدر سگیست.
فکری میشوم، دهنم رو دوباره مزه میکنم، مطمئنم که دفعه اولم نیست که همچین مزه ای را تجربه میکنم، مزه زهر مارست بی شک، مزه ای که آدم میخاهد باز هم بخابد تا تحملش نکند، تا ازش فرار کند، دیدید وختی یه بو را بعد از چند سال میشنوید چند دقیقه ای طول میکشد تا خاطره اش برایتان بازسازی شود، مثلن در یک مهمانی هنگام چاق سلامتی و ماچ و بوس، متوجه میشوید روبریتان بوی خیلی خوبی میدهد، خوشتان می آید، بعد که باز هم بو میکنید و اینا یکهو یادتان می آید این بو را همان میداد که چهار سال پیش بهتان خیانت کرد، خب به هرحال عشق که از بین رفتنی نیست، فقط فراموش میشود، شما هم بو را فراموش کرده بودید...
بو و مزه همجنسند لا مصب ها! مزه زهر مار من هم همان مزه زهر ماریست که بعد از یک شب گریه کردن از خاب که بیدار شدم دهنم میداد، مزه زهر مار میداد، مزه زنگ محکم پایان رابطه، آن موقع ها کم سن تر بودم و دفعه اول بود که مزه را میچشیدم، اینبار بعد از چهار سال بالاخره مزه زهر ماریش آمده، البته من اهل این خرافات نیستم، زور خودم را میزنم، تلاشم رو برای حفظ همین طناب های نسبتن نازک رابطه مون، هرچند از راه دور، هر چند لانگ دیستنس میکنم. اما خب دیشب هم خوب نخابیدم، با گریه که نه، اما همان بدون خدافظی و برخوردای سرد دو طرف و هر کس طرف خود را گرفتن و کوتاه نیامدن ها و اینها، همه اینها مزه داد، مزه زهر مار...